Uğur Canbolat

ONU ağlarken buldum. Çoğu defa ağlarken bulurdum. Tartıya koyacak olsam ağlaması ile gülmelerini kesinlikle ağlaması daha ağır gelirdi.
Önceleri tam anlayamadım. Ağlamalarına üzülerek eşlik ediyordum.
Ağlaşıyorduk karşılıklı. Mukabeleli bir ağlamaydı bu. Düet yapar gibiydik.
İçinde dindiremediği bir ağrısının olduğunu düşünüyordum. Gizli kalmış ve kimselere göstermediği bir yanı vardı sanırım.
Zamanla doğrusunu öğrendim. 
Bildiğim ağlamalar değildi bu ağlamalar.
Kaynağı acılar değildi, yaralar değildi, incinmişlikler, travmalar değildi.
Hayranlık ağlamalarıydı.
Hayata hayret, hayranlık ve haşyet pencerelerinden bakıyordu.
Ve ağlıyordu.
Sübhanallah diyor ağlıyordu. 
Barekallah diyor ağlıyordu.
Maşallah diyor ağlıyordu.
Yaradılışın hikmetlerine meftun olmuştu. Hakk tecellilerine aşinaydı. Bunlara bakar ağlıyordu.
Bende onu takdir ediyordum. Ne zaman görsem tekrar ediyordum.
Sen ne kadar da güzel ağlıyorsun.
23.12.2018