ÜŞÜMÜŞ MUTLULUKLAR
OYSA böyle değildik. Ne biz mutluluklarımızı üşütürdük ne de o bizi…
Sarardık sımsıcak ve sarılırdık.
Vazgeçmezdik birbirimizden hiçbir şartta… Bize bir şeyler oldu.
Kollarımız gevşedi.
Zihnimiz dağıldı.
Odağımız kaydı.
Ve üşüdü mutluluklar…
Yazık ettik ki, hem ne yazık.
Artık kimse mutluluğuna inanamaz hâle geldi. Saadet kuşu her an başımızdan uçuverecekmiş gibi tedirginiz.
Ne kendimize yeterince güvenebiliyoruz artık ne de muhatabımıza. Pamuktan ipliklere bağlı kalbimiz. Ha koptu ha kopacak.
Eskiden böyle miydi?
Yöneldik mi, tam yönelirdik. Sevdik mi sonuna kadar severdik. Kavgamız kıyasıya olurdu. Ama sonunda sulh ederdik.
Ne öfke barınırdı bağrımızda ne de kin…
Mutlulukları üşüttüğümüzden beri çok değiştik.
Çokça yenildik!
27.07.2020
