NE zaman yârini düşünse kalbim diyordu.
Ah kalbim diyordu.
Gerçi yârinden cüda bir anı yoktu.
Her an, her dem kalbini kalbiyle demlerdi.
Gülüşünü her daim kendi yüzüne yerleştirir onun gibi gülerdi.
Bakışı onun bakışı, konuşması onun konuşması gibiydi.
Dem be dem, her an yaşadığı buydu.
Ama yine de arada “Kalbim…” diye seslenirdi.
Duyanlar kalbinde bir ağrı var sanıp sorarlardı.
Kalbin mi var derlerdi.
Evet kalbim var diye cevaplardı.
Kalbimde de O var.
Onsuz kalbi nideyim?
Hem onsuz kalpsiz kalp midir ki!..
Sessizleşti Sonra yine ve arada sesi duyulmaya devam etti.
Ne zaman hasreti çöreklense “Kalbim…” derdi.
“Kalbim…”
26.05.2017
