SEN benim güneşimsin…
Aydınlatanım, ısıtanımsın…
Kimi zamanlarda sana bakarken gönlümün kamaşması zuhurunun şiddetli oluşundan, bilirim.
Ne zaman gönül gözümü sana odaklasam, kilitlenirim.
Korkmuştum ilkin… Tutulmuştum.
Ve sen korkma demiştin müşfik bir eda ile ardındansa şu cümleyi hatırlıyorum.
Tutulmak, tutuşmanın bir öncesi değilse de bir sonrasıdır.
Hâlâ aklımda o sözler de, o gözler de…
Güneş tutulması sırasında Ay’ın gölgesi nasıl dünyanın belirli yerlerine düşüyorsa, benim gölgem de bana düşüyor.
Senin söz izlerin beliriyor yüreğimde.
Bakış izlerin.
Adımların.
Gözlerine bakamadığım zamanlar ayak izlerini takip ediyorum.
Zihnimdeyse dönüp duran sözlerin.
Güneş tutulması sadece bir evren olayı mıdır? Hayır.
Benim de gerçeğim.
Bende sana tutuldum.
Bu da benim güneş tutulmam.
Cümlelerimse yerlere dökülen gölgeler.
08.01.2018
