ÇARESİZLİĞİM değil çaremsin. Öğrendim bunu, gün gün, adım adım, nefes nefes.
Başkaları çaresizliği öğrenmiş olabilir ama ben çare oluşunu öğrendim. Çare olmayı bir de.
Ne vakit gönlümde en küçük bir titreşim olsa senden bir bakış geldi çarem oldun.
Ne zaman en ufak bir kırıklık hissetsem yüreğimde sımsıcak sözlerin imdadıma yetişti.
Aklımdan geçtiğinde, zihnime uğradığında, gönlüme dolduğunda hep çarem oldum.
Seni hatırlamak yetti bunun için.
İşte bu sebeple daima hatırımda tutmaya çalıştım. Hatrını âli bildim. Yere düşürmedim.
Çaresizliklerimde çarem oldun hep. Daha doğrusu çareyi gösterdin. Yönünü işaret ettin. Başka yerlerde aramanın beyhude oluşunu bellettin.
Çarenin dışarıda değil içeride olduğunu hissettirdin.
Her zaman iç yolculuğumu teşvik ettin. Bende buna uydum. Uyguladım. Kendime döndüm. Kendimdeki çarenin imkânlarını aradım. Buldum da.
Ne oldu sonunda?
İçimde Seni buldum. Hep seni buldum. Hiç başkasının izine rastlamadım.
Öğrenilmiş çaresizliklerin pabucunu dama attım.
Öğrenilmiş çarem oldun.
15.01.2019
