İÇİMDE mânâ ırmaklarının coştuğu zamanlarda hep bu düşer aklıma… Gönlümün sonsuza akan dirilik suyusun. Sönmeye, pörsümeye yüz tutanda sözlerim onlara Hızır nefesi sunuyorsun. Ve ben yeniden bahar yaprakları gibi kelimeler dolduruyorum eteğime. Sahibi sen olduğun halde yine sana sunmak için. Bana senden akan dirilik suyunun yönünü bende sana dönderiyorum. İşte o zaman birbirine akan bir …
BUYDU hâlim… Sakindim. Sükûn olmuştum. Bir dinginlik, rahatlık sarmıştı… Aklım durgun bir limana ermişliğin huzurunu yaşıyordu. Kalbim ise bahar mevsimindeydi. Yeşil yaprakların zevkli zikirlerini dinlerken gölgelenmekti bir ağacın altında. Durgunluk değildi asla. Doygunluk diyebilirim ama… Bakışına, süzülüşüne, nazına, sazına, sözüne, dokunuşuna, seslenişine… Uğurlayışına hatta. Dedim ya, başkaca bir duyguydu bu. Onunla yaşadığım bu muhteşem sükûn …