KENDİNİ ifade edemezdi. Ne sevilmek istediğini belirtebiliyor ne de sevildiğinde şımarabiliyordu. Oysa içinde zapt edemediği ve sürekli artan bir sevgi cevheri vardı. Büyükleri ona çocukken çok sevildiğini söylüyorlardı ama o bunu hatırlamıyordu. Belki de yeterli gelmemişti. Küçükken annesi ona sürekli kırmızı renkte elbiseler giydirirdi. Kıyafetlerini kendi seçmeye başladığında bunları diğer renklerle çeşitlendirmişti ama ağırlık değişmemişti. …
YILLARDIR ağlıyordu. Oysa öncesinde çok neşeli, hareketli, dostlarına enerji sunan bir yapısı vardı. Daha sonraları onu gülerken gören olmadığı gibi ağlamadığını gören de olmamıştı. Hayatı ağlamak olmuştu. Soranlara “Gözyaşı neredeyse rahmet oraya iner” sözüyle cevap veriyordu. Hz. Mevlana’ya atfedilen bir sözdü bu. Doğruydu elbette. Burada yanlış olan sebebini gizlemek için bunu söylüyor olmasıydı. Bir gün …