OYSA tersi bilinir. Aşırı seslerin sağır ettiğine inanırız. Ve yaman yanılırız. Sessizlik daha beter sağır eder çoğu defa… İçimizde zonklayıp durur. Her tekrar varlığımızı deler, parçalar. Sese anlam yükleriz ama sessizliğe daha fazla yaparız bunu. Oluşturduğumuz algıya inanmaya başlarız ve bu bizi bir süre sonra istila eder. Açılan bir baraj gibi delice saldıran sular altında …
AMA mutluyduk, penceresi tam kapanmayan, soğukların kendini hissettirdiği evlerimiz olsa da… Sobası çekmeyen, duman içinde kaldığımız evlerimiz vardı. Ama bizler mutluyduk. Umutluyduk. İnsandık. Merhametimiz vardı, muhtacı sarıp sarmalamayı bilirdik ve bunu kimselere göstermeden yapardık. Öyle ki, kendimizden bile gizlerdik. Unutuverirdik yaptıklarımızı. Beklenti içinde değildik. İyi görünmek için çabalamazdık zira zaten iyiydik. Sadece iyi olmaya ve …