BİR çiçek tarlasına dönüştürmüştü ruhumu… Öyle güzel, öyle içten ve aydınlatıcı bir bakışı vardı ki, bana çiçek tarlası olmaktan başka çare kalmıyordu. Nefesi öyle temizdi ki, tüm nefsi arızlardan arındıracak kadar güçlüydü. Merhameti, şefkati, ilgisi bin bir göz nuru ile işlenmiş desenlerin iç içe geçtiği bir yorgandan daha ısıtıcıydı. Bir sancak kumuştu gecenin ilerleyen zamanlarında. …
SADECE kendimi karmaşık sanırdım. Değilmiş. O da öyleymiş. Buna sevindim elbet. En çetrefilli konuları bir çocuğun bile anlayabileceği seviyede anlatabilirken en basit konuları dile getirirken iç içe geçmiş labirentler içinde dolaştırıyor hissi vermesi başka türlü nasıl izah edilebilir bilemedim. Siz de kendinizi böyle hissettiğiniz olmaz mı? Bende çok olur. Kimse beni anlamıyor çığlıklarına yaslanmaz mısınız …