AMA ne bereketli bir susmak olurdu bu… Kelimelerimiz, cümlelerimiz kadar verimliydi. Doyurucuydu. Donatıcıydı. Ve bir o kadar da ürpertici. Yeniden heyecanlanır, tekrar tanış olurdu gönüllerimiz. Yeni baharların perdesi kaldırılırdı. Çiçeklere koşardık. Güller dererdik keyfimizce. İşte şu sana layık papatyam derdik, şu çiğdem, bu yasemin, bu dağ çiçeği… Ama koparmazdık. Bunu Barış Manço’nun o meşhur şarkısıyla …
SİZİN var mı, bilmiyorum ama benim bir mektup çekmecem vardı. Mektupları zarflarıyla birlikte saklardım. Kenarına bir yere de ne zaman elime geçtiğini yazardım. Henüz mektup yazmayı unutmadığımız yıllardı o yıllar. Mektup almak kadar yazmak da zevk ve heyecan verirdi. Öylesine yazılmış metinler değildi bunlar. Özenirdik. Sanki bir makale yazıyormuşçasına dikkat eder, her mektupta hem hayatımıza …