DURMAKSIZIN bu kelimeyi söylüyordu. İltihak ettim ben sana diyerek ne çok yamaç tırmandı ne çok yokuş indi. Şehri kaç tez turladığını kendisi bile bilmiyordu. Yanından gelip geçenleri tanımıyordu, sisli bir silüet halinde görebiliyordu ancak. İçinde tarifine muvaffak olamayacağı bir heyecan, taşmasını engelleyemeyeceği bir coşkunluk hâli vardı. Kendisini kızgın ateşler içinde hissediyordu ama işte elleri buz …
GÖNLÜ aydınlıktı, herkese ışık saçardı. Onun yanına gidip karanlık ayrılan olmazdı. Nasıl olduğu çok anlaşılamazsa bile bu böyleydi. Kategorize etmezdi kimseyi. Ayrıştırmazdı. İnsan oluşunun haricinde başka bir isimlendirme yapmazdı. Meslek meşrebi ayrımı yapmaz, aidiyetlere göre hareket tarzını belirlemez herkese eşit davranır bağrına basardı. En çok bu yanını severdim. Tüm insanlığı hatta bütün varlığı Allah’ın ailesi …