SİZİ bilmem ama ben dengelenerek itidal kazanıldığında kişiyi düştü kuyudan çıkarabileceği fikrindeyim. Bugüne kadar kendimize yanlış ve yanlı telkinlerde bulunmuş olabiliriz. Altında “Hak etmeme” gibi yoğun yanlış anlayışlar olabilir. “Ben sevilmeyi, iyi şeyler duymayı, güzel işler başarmayı, çevremden değer görmeyi hak etmiyorum” şeklinde saplantılarımız gelişmiş ve hatta kökleşmiş olabilir. Bize ait olan bu yanlış yargı …
NASIL oluyor bu demeyin, oluyor. Çokça gerçekleşiyor üstelik. Bir nevi atalet sendromuna yakalanıyoruz. Bizimle ilgili etkilemek üzere söylenen ezber cümleleri üstümüze alıp içselleştiriyoruz. Bununla da kalmıyor ömür boyu tekrar ediyoruz. Bizi bir kutuya sığdırmak isteyenlere boyun eğip kabulleniyoruz. Oysa bu mümkün değil. Duygularımız hangi sandığa sığabilir? Ya fikirlerimiz? İçimizde doğan ilhamlar kutulara hapsolabilir mi? Olamaz …