UĞUR CANBOLAT GURBET kapısını ona erken açmıştı. İlkokulu o yıl bitirmişti. Tarlada geçen zorlu günlerin arkasından babası onu bir ödül olmak üzere amcalarını görmek üzere İstanbul’a göndermişti. Götürense öğretmen olan babasının emmioğlu idi. Refakat ediyordu. Yine de küçük kalbi ne kadar da heyecanlıydı. Nasıl da pır pır ediyordu. Gerçi babası çok küçük yaşta yanında götürmüştü …
UĞUR CANBOLAT NAHİF bir insandı. Kalbi insanlık ve doğa için çarpardı. Birgün kendisiyle âdeta bir ebru teknesinde su ve renklerin tüm yürek hallerini cemedip hemdem olurken aklına şöyle bir soru gelmişti: “Acaba sevmediğim bir şey var mı?” Hayır, yoktu. O, Allah’ın yaratmaya değer gördüğü her şeyi aşk derecesinde seviyordu. Hatta “Âşığım” diyordu. İlgiyi, sevgiyi, muhabbeti, …