ÖFKELİYDİ. Bu hâli sadece çevresiyle olan ilişkisiyle sınırlı değildi. Kendisine de her daim böyleydi. Hırsı kabardığı zaman ne yana taşacağı belli olmazdı. Yakar, yıkar, devirirdi. Kısa bir süre sonra öfkesi diner, durulurdu. Hatta büyük bir pişmanlık hissettiği de fark edilirdi, zira uzun süren sessizliklere gömülürdü. Çevresinde sevilirdi aslında. “Özü çok iyi, içi temiz ama şu …
BU çağın hastalıklarından birisi de bu olsa gerek… Ölüme meydan okuyan insanları görmüştü dünya oysa… Üstelik gözünü kırpmadan, bir lahza bile tereddüt göstermeden… Onlar ebedi yaşamak ve yaşatmak için ölmüşlerdi. Ya biz ne için ya da neler için ölüyoruz? Daha çok görünür ve bilinir olmak, daha fazla alkış almak için bedenimizi değil ama ruhumuzu öldürüyoruz. …