UZUN BİR KONUŞMAYDI. Yorulmuştum. Yine önemli ikazlar dinledim. Bu ikazlar bana kendimi yenileme fırsatları sunuyor. Bunu kabul ediyorum ama üzerimde önemli bir ağırlık oluşturduğunu da saklayamam sizden. Bu gibi zamanlarda embriyo gibi oluyorum. Doğum öncesi hâl yani… Çekiyorum yorganı üstüme… İç titreyişlerimi bununla giderebileceğimi düşünüyorum. Başarabiliyor muyum tamamıyla, hayır. Yatıştırıyorum sadece… İnanın bu bile iyi …
UZUN BİR SUSUŞTU BU… Ah sevdiğim böyle aniden susma!.. Bu ani susuşların bende tedirginliğe sebep oluyor. Yorumlamakta zorlanıyorum. Gerçi “Susmamızdan anlamayan konuşmamızdan ne anlasın” anlayışını da kabullenirim. Ama ani susmalar beni yine de kaygılandırır. Bunlar zihnimde fırtına öncesi sessizlik duygusu uyandırır. Yine de ‘Hükmüne mahkûmum…’ Gönüllülük bu… Razı oluş hâli… Ve en zor ulaşılan …