“NASIL öfkelenirdi anlatamam. Gözlerinden dışarıya kızgın közden parçalar fırlatır gibiydi. Yakardı değdiği yeri. Yangına çevirirdi. Bense kırılgan. Bir cenin gibi ayaklarımı içime çeker kendime kapanırdım. Bunun çare olacağını düşünürdüm. Suskunluğumun onu da susturacağına inanırdım. Ama hiç öyle olmuyordu. Ben sustukça o kabarıyordu. İçimdeki çiçekler soluyordu birer birer. Ve bunun hiç farkında değildi. Kaldıramıyorduk birbirimizi… Kalkındıramıyorduk. …
O YILLARDA uydu fotoğrafı biliniyor muydu, emin değilim. En azından yaygın değildir. Yine de sık sık anlattığı konuları bitirdiğinde bu cümleyi iliştiriveriyordu: “Uydu fotoğraflarında görülmez.” İlk duyduğum zamanlar öylesine söylenmiş otomatik kurulan bir cümle gibi düşünmüştüm. Yanılmışım. Özellikle vurgulayarak, bile isteye sona kondurulmuş bir cümleymiş. Sağlık raporlarının son cümlesi gibi. Veya şairlerin şah beyit olan …