UZUN bir giriş yapmıştı. İkna edici örnekler vermiş yeterince izahlarda bulunmuştu. Gösteriş konusu ne yazık ki çağımızda ucundan kıyısından da olsa hepimizin paçasına bulaştı. Bir görünme toplumu haline geldik. Kendimizi gösterdiğimizde, fark ettirdiğimizde geçici bir mutluluk elde etmeye başladık. Geçici mutluluklar ruhumuzu tatmin etmediğinden bunun devamını arzu ettik. Ne oldu bu defa? Gösterişlilik halini devam …
KÜÇÜKLÜĞÜMÜZ yaramazlıkla geçti. Ne zaman ne yapacağımız hangi şımarıklığın öncülüğüne soyunacağımız kestirilemezdi. Amaçsızca koştuğumuz çok olurdu. Bunu yaparken önümüze değil de havaya bakmayı tercih ederdik. Bunun bize bir sükse kazandırdığını düşünürdük. Sol elimiz direksiyonu tutardı güya sağ elimiz vites içindi. Motorun sesiyse ağzımızdan çıkardı. Yokuşları tırmanırken zorlanma sesleri çıkarırdık ama bu tehlikesizdi. Sonra ne mi …