BU tabir doğru mu değil mi bu düşünmezdi. Kendini böyle ifade ederdi sonbahar günlerinde. “Nasılsın?” diye soranlara hep aynı cümleyi kurardı: Ruh zayıflığı. Nereye baksa gözleri hafifçe dolar yüreği kabarır gibi olur sesi titremeye başlar cümlenin sonunu getiremezdi. Dalından düşen yaprakları seyrettiğinde ağladığını görenler çok olmuştu. Zaman zaman felsefesini de yaptığı olurdu? Yaprak mı daldan …
BÜTÜNDEN yanayım ben, parçalama lütfen. O zaman ben, ben olmam çünkü. Kalbimi ayrı, aklımı farklı düşünme. Gözümü, gördüğümden ayırma. Kollarımla gövdem başka değil ki. Düşüncelerimle duygularımı ayrı raflara koyarak tasnif etme. Coşkularım kadar kızgınlıklarım da bana ait. Bir bütünüm ben. Yekpareyim. Seni öyle seviyorum. Hakikat parçalanmaz. Muhabbet de öyle. Konuşma bu minval edip gitti yolculuk …