KENDİNİ kahraman olarak görüyordu. Kötülüğünün dokunup canını yapmadığı neredeyse yok gibiydi. En fazla da yakınlarının canını acıtıyordu. Sevdiğini söylediği kişilere kıyıyordu en çok. Azabın en şiddetlisini onlara reva görüyordu. Bakışına, edasına, gözüne, kaşına, saçına methiyeler düzüyor sonra da bunları yapıyordu. Önce alkışlıyor sonra onları adeta öldürüyordu. Tartışmalar, kavgalar çıkıyor ama üzerine hiçbir zaman kabahat kondurmuyordu. …
SORU kıymetliydi bir o kadar da sarsıcı. Biz bugüne kadar birilerine nefes olmak, can sunmak yerine genellikle nefes kesmeyi tercih etmiştik. Kimin nefesini keserek yere düşürmüşsek keyifle seyretmiş bundan haz almıştık. Bununla da kalmamış bunu orada burada bir övünç vesilesiymiş gibi anlatıp durduk. Oysa bize bir boyun kurtarmak, bir can kurtarmak gibi konular önemle anlatılmıştı. …