ÖYLE diyordu. Ateşlere yanmış gibiydi. Başından dumanlar çıkıyordu. Oysa içinde hep baharları yeşertmek isterdi nazlı nazlı. Uzun sessizlikleri olurdu. Gözden kaybolduğu da. Ne sebeple ve nereden geldiği hiç belli olmadan ortaya çıkıverirdi. Kendisi de kendine şaşır, hayretler ederdi. Sanki hiç gitmemiş gibi hissederdi kendisini. Ama “Geç kaldın” sözünü de eksik etmezdi dilinden. Bir defasında yalnızdı. …
ELİYLE kalbine dokunuyor ve bu soruyu soruyordu: “Cevaplar burada peki sorular nerede?” O, önceden cevaplarını hazırlayanlardandı. Çok önceden. Ama soruları sormasını beklediği kişiden bir haber yoktu. Ne kendisi ortaya çıkıp görünüyordu ne de bir ulak gönderiyordu. Yıllar bu şekildi ardı ardına devrildi gitti. Cevaplar eksilmedi aksine artmıştı. O yine eliyle kalbine dokunuyordu. Yine aynı soruları …