ÖYLE hitap ederdim kendisine. Bu hitabı da her zaman hak ederdi zaten. Işıl ışıl bir yüzü, aydınlık bir bakışı vardı. Hayatı sırtına yükleyip taşıyanlardandı. Kenarından yaşamadı hiç. Hadiselerin tam ortasından ilerledi tüm zorluklarını göğüsleyerek. Dokunduğu yerlere daima zarafet kazandırdı. Çiçeklendi baktıkları. Hassastı. Çatal yürekliydi. O ne kadar naifse hayat da ona o kadar zahmetli yanını …
ÖNCELİK buradadır çünkü. Önce kendine sadık kalmalısın. Ki, diğer alanlarda da bunu gerçekleştirebilesin. Kalbine mesela… Evvela kalbini sağlam tutmayı hedeflemelisin. Kalbin sağlam kalmalı. Kavi olmalı. “Tüm hücumlar ilkin kalbe gelir” demişti bir dostum. Aynen öyledir. Kalbimizi olumlu duygularla besleyip geliştirebildiğimizde bunu sağlamış olacağız. Onu kötücül duygulardan ne kadar uzak tutabilirsek iyicil duyguların kalbimizi sarmasına da …