KENDİMİZİ en çok alışkanlık ile perdeleriz. Zihnimizde her şey rutindir. Durağandır. Yaşadığımız her gün güneş yeniden bizi aydınlatıp selamlıyorken biz ne kadar az bu selama karşılık veriyoruz. Oysa bizimde güneşe sımsıcak merhabalarımız olmalı. Muhabbetimiz olmalı değil mi, madem evrenin ortak üyesiyiz. Birlikte şunca zamandır yeryüzü sofrasına oturmuşluğumuz var. Alışkanlık perdeliyor bizi. Çerçeveliyor. Normalleştiriyor çevremizde olup …
ONU bir kıyı şehrinde tanıdım. Bir dost ziyaretinin hediyesi olarak gördüm bunu. Koşuyordu. Biraz bizimle sohbet ediyor birden bire emir almış gibi yerinden kalkıyor ve koşmaya başlıyordu. Bir müddet sonra nefes nefese geri dönüyor kaldığı yerden aynı heyecanla devam ediyordu. Neden koşuyorsun ya da nereye koşuyorsun diye sormadım. Çünkü gerek kalmadı. Dostumun verdiği bilgiye göre …