Uzunca sustu. Sessizlik kesti her yanı. Çıt çıkmıyordu. Önemli bir cümle kuracağı zamanlar hep böyle olurdu. İçinde bir nevi bahar temizliği yapar, ortalarda en küçük bir çer çöp bırakmazdı. Sözün yerli yerinde olması için bunun gerekli olduğunu düşünürdü. Ve sözün yere düşmemesi gerekir derdi. Söz gönle söylenir. Akla söylenir söz. Zihne emanet edileni de olur …
SEN benim ödülümsün dedi iç geçirdikten sonra! İnsanın insana ödül olması ne hoş… Birbirinin gönlünün bir numarası olmak. Varlığını ödül saymak. Birbirinin ödülü olanları birbirinden başka ne doyurabilir ki! Birbirinin muhabbetinden gayrı. Selamından, merhabasından, tebessümünden gayrı onları ne mutlu edebilir ki… Birbirinin muhabbet yazgısı olmaktan özge ödül aramamak ne büyük zenginlik. Bir merhaba bin tebessüme …