Evet, senin için buradayım. Tüm koşmalarım, düşmelerim, kalkmalarım, telaşlarım, yorulmalarım, durulmalarım senin için. Hep senin için. Usul yanan bir mum gibi bitişim senin için. Sabah rüzgârıyla tekrar azimle mücadele kapısını açışım senin için. Elimi yumruk haline getirişim de sımsıcak tokalaşmalarım da hep senin için. Ağlayışlarım senin için… Sızılarımı gecenin zifirinde demleyişim senin için… Sızı sızı …
Annelerimiz… Kendilerinden doğduğumuz mukaddes varlıklarımız… Varlıkları en büyük “varlığımız” olan zenginliğimizdir annelerimiz… Yoklukları ise dinmeyen bir hicran, sönmeyen bir yangın… Hangi ilaç dindirebilir, anne sıcaklığının boş bıraktığı zemheriye dönen kalbin ızdırabını… Sarılması en zor yaralardan annenin yokluğu… Anne şefkatinden yoksun kalmış bir yüreği hangi güneş ısıtmaya yeter dersiniz? … İrfan anlayışının bize sunduğu iki anne …