BİR rafı olmalı insanın… Üstüne öteberi koymaya yarayan rafları olmalı hatta. Hem de sağlam raflar. Öyle kolayca eğilip bükülen raflar olmamalı… Yük çekmeli, yük. Ağırlık kaldırmalı. Kolaylaştırmalı hayatı… Kendi hafif olmalı ama mukavemetli güçlü… Gündelik hayatımızı kolaylaştırır. Ortalığı derli toplu tutmamızı sağlar. Düşünüyorum da insanın ruhunda da raflar olmalı… Her duyguya, her sevince yer ayırabileceği …
PARILDIYORDU. Işıl ışıldı. İçi mi dışından parlak, dışı mı içinden tereddüde düşerdiniz. Göz kamaştırıcıydı. Çocuklar gibi şendi içi. Saçını rüzgârlara bırakmış gibiydi. Göz bebeklerinde güneşi saklıyordu sanki. Sadece sevdiğini ısıtmak için. Ben ışıl ışıl olmalıyım ki, sevdiğim de ışısın. Sadece bu mu? Hayır. Gözünü de benden alamasın. Gönlünü benden alamadığı, hep benle dolu olduğu gibi …