Uğur Canbolat

NEREDEN bileceksin ki, katran gecelerin karanlığını gözlerinin karasıyla aydınlattığımı…
Bilemezsin elbet… Sana hayal, baba gerçek.
NEREDEN bileceksin ki, zemheri soğuğunda donmakta olan yüreğimi cümlelerin içinde gizlenmiş ışıltısı bol harflerle ısıttığımı…
Bilemezsin elbet… Sana hayal, bana gerçek.
NEREDEN bileceksin ki, zihnin mengenelerinde sıkıştırılıp pres haline gelmekte olan fikrimi gönlünden gönlüme şıp şıp damlayan mana ile kurtardığımı…
Bilemezsin elbet… Sana hayal, bana gerçek.
NEREDEN bileceksin ki, sabahı bekleyen aşığın ızdırap ızdırap üstüne hasretin közünü eşelerken yâr zülfünden rüzgârın getirdiği koku ile nefes aldığını…
Bilemezsin elbet… Sana hayal, bana gerçek.
NEREDEN bileceksin sızlayan fikrimin, titreyen kalbimin, yaşı bitmiş gözümün, cümleleri pörsümüş dilimin seninle can bulduğunu…
Bilemezsin elbet… Sana hayal, bana gerçek.
Sana hayalse buna birşey demem.
Benim gerçeklerime senin birşey dememen gerektiği gibi.
Sana hayal olması bana gerçek olmayı değiştirmiyor.
Gerçeklerimin özünü zedelemiyor.
Hem de hiç!
20.11.2018