BU bir paradoks biliyorum. Yine de ısrarlıyım.
Kişi kendinin katilidir. Dışarıdan müdahale ile gerçekleşmez ölüm.
İnsan aynı anda hem katil hem maktul olabilir mi, bu mümkün mü demeyin. Mümkün.
Bizler sürekli kendimizi öldürmekle meşgulüz. Suçluyu başka yerlerde aramak beyhudedir.
Bize bizden başkası kıymıyor. Kendimiz imha ediyoruz kendimizi. Bilinç dışı fantezilerimiz, bağımlılık haline gelen benliğimiz, bir bebek gibi daima beslenmek isteyen yapımız, seçici doygunluğa ulaşamayan hallerimizle bunu biz yapıyoruz.
İçimizde filizlenmeye duran gülleri, yaseminleri, laleleri, nilüferleri, çiğdemleri koparıp atan bizden başkası değil, inanın. Nefsimizin hegomanyası gönlümüzün güzelliklerini bastırıyor ve daha başlangıç safhasında imha ediyor. Oysa bunları yeşertmek olmalı vazifemiz. Güzellikleri, iyilikleri, hayırları çoğaltmak iken görevimiz ne çok öldürüyoruz kendimizi.
Mutsuzluklarımız biraz da bu sebeple olmasın.
İflah olmaz yalnızlıklarımızın altında kendimizin katili yatıyor olmasın.
Ne dersiniz?
30.03.2019
