KENDİ yakamızı en çok kendimizden kurtarmaya çalıştığımız zamanlardı. Heyecanımız yüksekti. Hareketliydik. Bir yerlerde duramıyor davranışlarımızı kontrol etmekte zorlanıyorduk. Yürüdüğümüz açık alanlarda, minibüste, toplu taşıma araçlarında yüksek tonda konuşuyorduk. Dün duyduğumuzu bugün satmanın derdindeydik. Oysa kelimeler içimize işlememişti henüz. Yüreğimizde damıtmamıştık. İçimizde bir kıvama getirmemiştik daha ama durmadan konuşuyorduk. Herkes bizi duyacak ve gerçeği bulacaktı. Böyle …
GÜZEL olan hiçbir şey üzerimde müessir değildi. Ne söylense beni etkilemiyordu. Yaşadığım belki de bir buhrandı. Adını tam koyamıyorum. Her zaman sessiz ağlamayı tercih eden ben ne olmuştu da şimdi acılarımı bağırıyordum. Ulu orta herkese anlatıyordum. Beni dinleme nezaketi gösterenleri bu inceliklerinden ötürü pişman ediyordum. Bir süre sonra insanların benden kaçtıklarını fark ettim. Üzüldüm. Kendimi …