ÇOK ÖZLEMİŞTİM. Gözümde tütüyordu. Burnumun direklerinin sızlamasına ne kadar çaba sarf etsem de mani olamıyordum. Tutturuyordum bir hüzzam takılıp peşine gidiyordum. Nereye götürürse artık. Hüzün ki, yüceliktir. Yukarılara taşır. Taşısın istiyordum. Düşmüştüm peşine bir gölge gibi takip ediyordum. Kimi zaman kendi tenhalığımda yalnızlığımla hemdem oldum. Sardım onu, sevdim, sevildim. Bazen de bir çayın demine çağırdı …
NE SORSALAR aynı cevabı verirdi. Dilinde zikirdi adeta. Ne yapıyorsun? Hiç. Nasılsın? Hiç. Adın ne? Hiç Ne olmak istiyorsun? Hiç. Böyle uzayıp giderdi. Zamanla adı sanı unutulmuş üzerine bunu bir isim olarak giyinmişti. Belki de hiç olmak istiyor bir varlık emaresi taşımak istemiyordu bu dünyada. Bir ismi, bir nişanı olsun istemiyordu. Hatta izim bile kalmasın …