GENÇTİK, toyluklarımız vardı ve aceleciydik. Olabilirliği düşünmeden her istediğimizin olmasını diliyorduk. Ve çokça yanılıyorduk. Bu ise bizi daha da ısrarlı hâle getiriyordu. Hayat işte, eğitiliyorduk. Bunun farkında olmayanlarımızsa ne yazık ki, öğütülüyordu. Öğütülmekte olduğumuz zamanlardı. Onu görünce ağır ve ölçülü davranıyordum içimse bu durumun tam tersiydi. Kendime hayret ettiğimde olmuştu çünkü sanki provası yapılmış davranışlar …
ONUNLA kısa da olsa kayda değer bir zaman geçirebilmek için büyük bir riske girmişti. Kendini cesur görmezdi ama en küçük bir tereddüt bile yaşamamıştı. Ve işte baş başaydı. Etraf kalabalıktı ama o, ondan başka kimseyi görmüyordu ki. Görenlere aldırmıyordu zaten. Yıllardır düşlememiş miydi? Bir kahve içmek bile dünyalara değer dememiş miydi? Bak olmuştu işte, üstelik …