NİCE zamandır bir ümitsizlik girdabına düşmüştü. Ruhunun demir mengeneler içinde sıkıştırıldığını hissediyor, bunaldıkça bunalıyordu. Kimseye kendini anlatamıyordu. Anlattıkları da zaten anlamamışlardı. Kuru birkaç lakırdıdan sonra hiçbir şey anlatılmamış gibi neşelerine devam ediyorlardı. Merak edenler olmamış mıydı? Olmuştu ama onlarda gereksiz bir tecessüs duygusuyla orasını burasını deşmeye girişmişlerdi. İşte bu sebeplerle kendine kapanmıştı. Susmuştu. Yıllar böyle …
ONU okuyamamak, anlayamamak, idrake getirememek, tutunup yükselememek ah ne acı. Bu kendini anlamamak ve çalıştıramamak manasına da geliyor diğer yanıyla. Muhteşem bir yazılımsın ama bunun farkında değilsin. İçinde muhteşem bir cevher var ama sen tüm zamanını çer çöp içinde geçiriyorsun. Yüzün gözün kir ve pas içinde. Dayanılacak gibi değil aslına bakarsanız ama bir garip gaflet …