NEREDEN bileceksin ki, katran gecelerin karanlığını gözlerinin karasıyla aydınlattığımı… Bilemezsin elbet… Sana hayal, baba gerçek. NEREDEN bileceksin ki, zemheri soğuğunda donmakta olan yüreğimi cümlelerin içinde gizlenmiş ışıltısı bol harflerle ısıttığımı… Bilemezsin elbet… Sana hayal, bana gerçek. NEREDEN bileceksin ki, zihnin mengenelerinde sıkıştırılıp pres haline gelmekte olan fikrimi gönlünden gönlüme şıp şıp damlayan mana ile kurtardığımı… …
SEVDİKLERİNİ böyle severdi. Daha kısa ifade etmek istediği zamandaysa “İbrişimim” derdi. Ve susardı uzunca. Bendeki karşılığı şuydu. Bu söz o kadar önemli ve bir o kadar da içi dolu ki, harfler, cümlenin ipine dizdikten sonra bir süre söze ara vermek gerekirdi. Ağırlığı vardı. Değeri yüksekti. Hazmedilmesi gerekirdi ve bu biraz zaman isterdi. Dikkati hak ederdi. …