ÖYLE davranırdı. Dışarıdan bakınca en küçük bir kaygı işareti sezilmezdi. Gerçekten öyle miydi, yoksa bu sadece verdiği bir görüntü mü, bilen yoktu. Dünyanın ne içinde ne de dışındaydı. Kendine bir çizgi belirlediği belliydi. Ama hiç kimseye ne kendi istikametini dayattığı ne de şöyle yap, böyle yapma şeklinde emir kipinde konuştuğu duyulmamıştı. Nasihati kendineydi, başkasına değil. …
ONDAN başkaca söz işitilmezmiş. Ne sorsanız idim dermiş. İn mi, cin mi ne olduğunu kimseler anlamamış. Hayatını öylece yaşayıp gitmiş. Ömrün yokuşunu hızlı indiği zamanlardan birinde kendisi gibi bir garip âdem ile tanışmış. “Ehl-i dil birbirini bilmemek insaf değil” deyivermiş gelen derviş. Vücut yorgun, dil harap, gönül yangın yeri… Demesem olmaz, desem hiç olmaz diye …