DOLMAZ diyordu bu boşluk, dolmaz. İleride tüm heybetiyle duran ağaca doğru bakıyordu. Kuşların dallarına konmasına seviniyor, sekişlerini dikkatle izliyordu. Hatta kendisi de onlarla hareket eder gibiydi. Ağacı seven kuşları seviyordu. Kendisini de kuşlarla beraber o dallara konmuş gibi hissediyordu. Bunların hepsi de hoştu. Ne var ki; kuşlar ağacın üzerinden aniden ve topluca havalanıp uçmaya başladıklarında …
ANLATTI neler yaşadığını. Kalbinin nasıl ağrıdığını, çektiği acıyı. Yürek yaralarını. Travmalarını. Sabahlara kadar nasıl uykusuz kaldığını. Suyu çekilmiş dipsiz kuyularda çınlayan çığlığını. Ve bu çığlığı ise duyması gerekenin duymadığını… Beni merak bile etmedi dedi, düşünebiliyor musun? Neler yaşadığımdan haberi bile yok. Kaç gün ve kaç gece geçti ardı sıra bir ses bile vermedi. Oysa sesi …