İÇİMDE mânâ ırmaklarının coştuğu zamanlarda hep bu düşer aklıma…
Gönlümün sonsuza akan dirilik suyusun.
Sönmeye, pörsümeye yüz tutanda sözlerim onlara Hızır nefesi sunuyorsun.
Ve ben yeniden bahar yaprakları gibi kelimeler dolduruyorum eteğime.
Sahibi sen olduğun halde yine sana sunmak için.
Bana senden akan dirilik suyunun yönünü bende sana dönderiyorum.
İşte o zaman birbirine akan bir bengisu oluyor kelimelerimiz, bakışlarımız…
Hasretlerimiz hatta.
Firkatin yakıcılığını söndürse de dirilik nefhalı sözcüklerin yeniden özlemin narında buluyorum kendimi.
Anlıyorum ki, yanmak gerek o suyu yudumlamak için.
Kana kana içmek içinse daha çok yanmak…
Kelimelerin bana bambaşka bir letâfet sunuyor.
Aydınlanıyor hücrelerim. Parlamaya başlıyorlar.
Can oluyor.
Nefsin ölümüne ve ruhun diriliğine götürüyor beni.
Diriliğinde dirildiğim, dirilik suyunun kaynağı.
Dirliğim ve diriliğim için ab-ı hayat sunan sözlerini esirgeme benden.
Esirge beni kendinden başka her şeyden!
02.01.2018
