HEP öyle derdi; gül yüzlüm. Al yanaklım. Ne kadar da yakışırdı diline anlatamam. Sanki dilinde de güller açardı. Dede ile torun arasındaki bu sevgi dili ısıtırdı beni. Gece uykuya yattığımda hep gözümün önüne gelirdi. Bir tebessüm belirirdi yüzümde. Uykuya dalardım. Huzurla uyanışımın sebebi buydu. Kimseler bilmezdi. Bir ben bilirdim bunu. Büyüdüm sonra… Dilimdeki kelimeler aynıydı. …
HER gün bir başka çiçek ismiyle hitap ediyordu. Sevdiğini güllerle bezemişti. Kendini zaman zaman bir süsleme sanatçısı gibi hissettiği de oluyordu. Bunu itiraf etmekten çekinmiyordu. Ama tersini de düşünüyordu kimi vakitler. O da diyordu, o da benim süsleyen sanatçım. Coşmuştu içi. Hem de ne coşma. Akıyordu cümleler içinde. O benim gönül ezgim, bense onun yürek …