Uzunca sustu. Sessizlik kesti her yanı. Çıt çıkmıyordu. Önemli bir cümle kuracağı zamanlar hep böyle olurdu. İçinde bir nevi bahar temizliği yapar, ortalarda en küçük bir çer çöp bırakmazdı. Sözün yerli yerinde olması için bunun gerekli olduğunu düşünürdü. Ve sözün yere düşmemesi gerekir derdi. Söz gönle söylenir. Akla söylenir söz. Zihne emanet edileni de olur …
YÂR gönlü İstanbul’dur… Her gönül bir İstanbul’dur demişti şair. Öyledir. Yâr senin İstanbul’undur. Onun sokaklarında nefeslenir, dinlenir, yârdan şefkat dilenirsin. Küstü mü yâr, İstanbul küser. Çıkmaz sokaklara vurursun başını da çıkan sokak bulamazsın. Yâr… İstanbul! İstanbul’umsun yârim! İstanbul’umsun! 29.06.2017