UĞUR CANBOLAT ŞARKININ sözleri gibiydi hayatı. Penceresine kuş konmamıştı hiç. Ona ötelerden selam getirmemiş, neşelenişleriyle kalbine ılık merhabalar iletilmemişti. Kendi yalnızlığının dehlizlerinde karanlıklar içindeydi. Her gün daha fazla kararan bir karanlıktı bu. Gözü hiçbir şeyi seçemiyordu. Nesneleri tanıyamaz olmuş, anlamlarını yitirmişti. Teması kesilmişti varlıklarla. Dolayısıyla kendini de var kılamıyor, hayata mânâ katamıyordu. Dahası kendini tanıyamıyordu. …
UĞUR CANBOLAT “GARDİYAN olmalısınız” diyerek söze girer uygun bulduğu aralıklarda tekrar etmeyi ihmal etmez ve muhabbetin sonunu da hekim raporlarının son cümlesi gibi olmazsa olmaz bir hüküm cümlesi olarak aynı şekilde bağlardı: “Gardiyan olmalısınız.” İlk başlarda dikkatimi çokça çekmişti. İlginç bulmuştum üstelik ama zamanla ülfete yenik düştüm. Sonraları cümleyi genişletti ve şöyle demeye başladı: “Gardiyan …