UĞUR CANBOLAT
YILLAR önceydi.
Sanatçı Seher Alp yönetiminde muhabbeti demlediğimiz “Mai Cafe”ye cevval bir delikanlı gelmişti.
Yerinde duramıyordu. İçi fıkır fıkırdı. Burada çalışmak istediğini ifade ettiğinde Seher Alp mevcut ekonomik imkansızlıklar sebebiyle ücret veremeyeceğini beyan etmiş. Kendini faydalı olmaya adamış bu kara yağız delikanlı “Ben para istemiyorum ki…” cevabını vermiş.
Zor bulunan cevherlerden yani…
Hayata uyumlanmak, yeni dostlar edinmek ve farklı şeyler öğrenmek temel motivasyonuydu.
Değişti mi peki? Hayır, değişmedi.
Aksine iyiliği çoğaltmaya bilendi. Azmini ateşlemesini bildi.
Yeteneklerini açığa çıkartıp bunlar üzerinden ilerledi. Tiyatro eğitimleri aldı ve memleketinde bu bilgi ve becerilerini başkalarına da taşımayı hedefledi.
Dizilerde göründü. Reklam filmlerinde oynadı.
Birkaç üniversite mezunu olmayı başarırken Türk Dili ve Edebiyatına da özel olarak yöneldi uzmanı oldu.
….
ÜSKÜDAR’DA gerçekleştirdiğimiz artık neredeyse Cuma akşamlarının klasiği olma yolunda ilerleyen “Muhabbet Bağı” meşklerinin en heyecan verici üyelerinden, müdavimlerinden birisi.
Sırtında sazıyla sessizce gelip süzülerek yerini alır.
Etrafında genellikle dostları ve arkadaşları bulunur.
Belli ki, “Mıknatıs insan” olma yolunda mesafe almayı sürdürüyor. “Seven sevilir” prensibinin dikkatten kaçmayan temsilcilerinden birisi olmaya aday.
…
YUSUF MUHAMMED BİLEN…
Namı diğer Tilki Yıldız.
O şimdi asker. Vatan görevinde… Şu an Ankara Polatlı’da…
Ancak bir süre sonra vatan için vatan dışında hizmete gidecek. Dağıtımda yeri Libya olarak çıkmış…
Bunları nereden mi biliyorum?
Gönderdiği mektuptan elbette…
…
MEKTUBUN meşgul çalmadığını bilen nesildeniz.
Ancak devir değişti, insan başkalaştı.
Dönem “Mektup” devri değil artık “İleti” devri…
Ancak Tilki Yıldız “Pencereden bir taş geldi” serlevhasıyla bir mektup göndermiş.
Şu an açık önümde.
Arka sahifesinde eskiden tüm zarflarda ve iç nüshada yer alan “Asker mektubudur görülmüştür” damgasına inat “Görülmüştür” kelimesinin üstünü çizerek bir sanatçı nüktedanlığıyla altına “Görülmemiştir” yazmayı unutmamış.
…
KOMUTANI çağırtmış yanına. Endişelenmiş tabi bir kabahatin sorgu sual faslı mı başlıyor diye. Meğer durum bambaşkaymış. Türkü söyleyen birini istemiş.
Okumuş komutana türküsünü.
Askerlik bu imanım. Türkü olmadan olur mu? Asumana avazlar salınmadan sayılı da olsa gün biter mi?
Bunları aktardıktan sonra Tilki şöyle devam etmiş mektubuna: “Ben komutana türküyü söylerken siz de oradaydınız. Hepinizin sesini duyuyordum. İçime öyle dolmuşsunuz ki nerede bir türkü havalansa hatırıma ailem yani siz “İkrar Ailesi” geliyorsunuz.”
Hatrın var olsun Tilki… Her daim var olsun…
Hatır ki, dünyayı güzelleştiren ana renktir. Onsuz çok yavan hayat. Çöl misali kurak…
…
“SİZLERİ çok özledim” diyerek devam etmiş.
İyi ki özleyebilen bir kalbimiz var nazarım. Ya diğer türlü ne yapardık!
Firkatin deminde hasreti demleyemeyen bir kalp vasfını yitirmiş sayılmaz mıydı?
Devam ediyor: “Birbirinize bakan muhabbetli bakışlarınızı, inceliklerinizi özledim. Kabalıktan uzak, nefret ve kinden azat olmuş, tebessüm yüklü muhabbetli demleri size kavuşup yeniden dolu dolu gülümseyerek yaşamayı özledim.”
Özlemek, bir öze bir asla sahip olmanın muştulu geleceklerin göz kamaştıran parıltısıdır.
Ümittir. Hayatın kendisine bağlayan sağlam kökleridir.
Biz de özledik. Gözlerimiz merdivenlerden tıkır mıkır inişinde hep.
Peymanelerimizi hasretle doldurduk. Döndüğünde birlikte yudumlamak için…
…
TİLKİ YILDIZ mektubun sonunda dua talebini ileterek hitâmuhu misk yapmış.
“Ne ağlarsın benim zülfü siyahım…” dediğimizde kendisini anmayı unutmamamızı dileyerek…
Unutmak vefasızların işidir nazarım.
Aşk meydanında pazar kurdurulmaz onlara. Tezgâh açtırılmaz.
Tez zamanda teskereni al ve dön. Dön ki, yâdımızdaki yanımızda olsun…
Son olarak diyorum ki, “Asker mektubudur, görülmüştür.”
Ve…
Gözlerinden öper gibi öpülmüştür.
Ya Selam!
15.09.2025