İŞLERİMİZ hiç bitmiyor. Günler diğer günleri kovalıyor yine de saatler işlerimizi bitirmeye kâfi gelmiyor. Hiç bitmeyen bir koşuşturma ve telaşe içerisinde yaşayıp gidiyoruz. Uzun süre kendisine vakit ayıramadığım bir dostum mazeretlerimi sonuna kadar dinledikten sonra şöyle sormuştu: Dünyayı mı seviyorsun? Hiç böyle düşünmemiştim. Şaşırdım, bocaladım. “Dünyayı seviyorum” demeyi kendime yedirememiştim ama çıkan sonuç bundan başkası …
BİZE lazım olan bu, inanın. Her birimiz kişisel yıkım uzmanı olmamız gerekiyor. Bunu daha fazla geciktiremeyiz. Biz bu yıkımı yapmadığımız sürece başkaları bunu bizim üzerimizde yapacaklar. Yapıyorlar hatta. Yaşadığımız bunca travmalar, içerlemeler, küsmeler, çevreden uzaklaşmalar, kendimizi yalnızlığa mahkûm edişlerimiz hep bunun sonucu değil mi? Evet. İşte bu sebeple kendi kişisel yıkımımızı başkalarına bırakmamalı, kendimiz yapmalıyız. …