İÇİMDE oya gibisin… Nakış nakış akıp gidiyor akışların içimde… Her nakış, bir akış yüreğimde… Çoğalan. Çoğaldıkça çağıldayan… Beni hiç oyalamadın sevdiğim, ne dedinse o, öyleydi. Bu güzelliğin, bu dürüstlüğün içimi oya’ladı. Bir gergef gibi… Her nakşımda Sen varsın. Her rengimde Sen. Hangi örtüyü kaldırsam altında yine Senin oyan çıkıyor. Yine o nakışlar gözümden gönlüme akıyor. …
BİR aydınlık gerek bana diyordu. İçi içine sığmıyordu ama içi sevdiğinin içine tam sığıyordu. Doluyordu her yeri kalbinin… Boşluk kalmıyordu hiç. Ona göreydi kalbi. Sevdiğinin kalbi de kendisine göre yaratılmıştı. Kalbin görevi zaten kendi gibi atan mukabil bir kalp bulmak değil midir? Onunla hemdem olmak değil midir? An be an, dem be dem vurmak değil …