SÜREKLİ beyazlar girerdi. Başka kıyafetlerle gören hiç olmamıştı. Bunlarla da kalmıyor kullandığı eşyaları hep beyazdan tercih ediyordu. Unutmadan söylemek gerekir ki atı beyazdı. Evinin içini dışını beyaz olması için daima kireçle boyardı.
Onu hep “Beyaz adam” şeklendi çağırırlardı.
Felek hükmünü icra etmiş zamanla simsiyah olan saçları da kendini beyaza teslim etmiş.
Bu şekilde çok daha heybetli olmuş insanlarda uyandırdığı saygı giderek artmıştı.
Bir gün birileri onu bir isimle aradı. O isimle tanınan biri olmadığından kendisine yardımcı olunamadı. Geriye kalan elli yılın fotoğrafı hafızada silikleştiğinden eşgal vermek sonuçsuz kalmıştı.
Karakter tarifi yapmaktan başka çare kalmamıştı. Arkadaşı mecburen bu yola başvurdu.
“Üzmekten korkar. Nazik mi nazik. Tüm varlıklara olağanüstü bir saygı ile davranır. Bir karıncayı ezdiği, bir dalı kırdığı görülmemiştir. Söz kesmez dinler. Kendi fikrine muhalif olan görüşlere de aynı inceliği gösterir sonuna kadar bekler fikrin sahibine değil düşünceye itirazlarını yine aynı dikkat ile yapar. Çocukları bile ayakta karşılar ve uğurlar. Sesi naiftir, kimseye bağırmaz. Kavga etmez. Haklı çıkmak için uğraşmaz özür dilemenin erdenine inanmakla kalmaz hiç geciktirmeden gerçekleştirir. Gözü yaşlıdır. Kalbi muhabbetle çepe çevre kuşatılmıştır.”
Aslında dinleyenler bu anlatımdan kim olduğunu hemen anlamışlardı. Sırf bir yabancıdan duymanın keyfini çıkarmak için kesmediler.
Gelen kişi sözlerini tamamladığında hep bir ağızdan “Bu beyaz adam” deyiverdiler.
Evini tarif ettiler. Gitti ve buldu.
Yaman kucaklaştılar. Hasret giderdiler. Geçmişin külünü elediler.
Gece karanlığını aydınlığa devrederken sordu arkadaşı “Neden sana beyaz adam” diyorlar. Nükteyle cevapladı. “Beyaz oluşum doğru ama adam oluşum şüpheli.”
Beyaz adam “Kalbim günahlarla öyle karardı, öyle karardı ki her gün kendimi arıtmam gerektiğini unutmamak için beyazı bir hatırlatma aracı olarak kullanıyorum.”
İyi beratlar efendim.
07.04.2020