Uzunca sustu.
Sessizlik kesti her yanı. Çıt çıkmıyordu.
Önemli bir cümle kuracağı zamanlar hep böyle olurdu.
İçinde bir nevi bahar temizliği yapar, ortalarda en küçük bir çer çöp bırakmazdı.
Sözün yerli yerinde olması için bunun gerekli olduğunu düşünürdü.
Ve sözün yere düşmemesi gerekir derdi.
Söz gönle söylenir.
Akla söylenir söz.
Zihne emanet edileni de olur elbet.
Nereyi hedeflerse hedeflesin sözün yere düşmemesi icap eder.
Söz söyleyenin de emanet edilenin de şerefidir.
Herkese söylenir mi söz kurbanım, emanettir söz derdi böyle durumlarda.
Yine böyle bir zamandı.
Epeyce dinledi sessizliği ve şu cümle döküldü dilinden: Bir gönül tutuşması.
Söz bir gönül tutuşmasıdır.
Ve ardından bir gönül tutulması gelir.
Dikkat et evladım.
Ehli olmayana sözünü emanet etme!
Söz israfı da haramdır.
20.06.2017