UĞUR CANBOLAT
DİLİNDE zikri bu olmuştu. Birkaç cümlede bir tekrarlıyordu.
“Örtmez güzelliğini gece…”
Gece örterdi oysa.
Saklardı.
Gözlerden uzak tutardı çoğu şeyi.
Aklıma bir soru takıldı.
“Dilinde bu cümle bu kadar güçlü dile geliyorsa gönlü nasıldı acaba?”
Gece kimi güzellikleri örterdi.
Eksikleri, kusurları örttüğü gibi.
Peki, gönül güzelliğini ne örtebilirdi ki?
Gece buna muktedir miydi?
Cevabı yine kendim verdim. Hayır.
Gece de dâhil yürekten coşup taşan cemâli hiçbir şey örtemezdi.
Örtemedi de.
Senin güzelliğini gece daha fazla billurlaştırır.
Âşikâr eder.
Zuhura getirir.
Gecenin karanlık deminde güzelliğin ay gibi parlar.
Parlar da bir cennet meyvesi gibi tohumu yüreğime düşer.
Ben o çekirdeği sabaha kadar korur saklarım.
İtina ederim.
Üzerine titrerim.
Sonra mı?
Sabah güneşe teslim ederim akşam tekrar almak üzere.
Alırım karanlık kendisini üstüme saldığında, büyütürüm.
Bende büyürüm onunla.
Kocaman olur yüreğim.
Bu iç konuşmalarım devam ederken sessizliği böldü sesiyle.
“Gece Havva’dır, gündüzse Âdem…
Onlar birbirinde güzeldir.
Gece gündüzü besler, gündüz geceyi.”
…
GECENİN örtemediği, gizleyemediği güzelliklerimiz olmalı.
İyiliklerimiz mesela.
Tefekkürlerimiz.
Derin düşüncelerimiz.
Sızılarımız hatta.
Üzerinde yoğunlaşarak kendimizi kendisinden okuyup tanıdığımız Mushaf düşmemeli elimizden.
İçimizde bir çiçeğin yaprakları gibi açılıp serpilmeli.
Gecesini aydınlatanların gündüzlerinin de aydın olacağı bilincine ulaşmalıyız.
Karanlıkta görülenlerin ancak aydınlıkta görülebileceği şuuruna taşımalıyız kendimizi.
Ve onları çoğaltmalıyız.
Sahip çıkmalıyız.
Soldurmamalıyız.
İnsanlık basamaklarını ancak böyle çıkabiliriz çünkü…
Gecenin örtemediği, aksine açığa çıkarıp parlattığı güzelliklere sahip olma duasıyla.
Ya Selâm!
22.10.2022