EVET, başım bağlı benim. Serbest değilim her konuda.
Başım bağlı benim. Her aklıma geleni hemencecik söyleyemem, düşünürüm.
Tartarım, ölçüp biçerim. Hesaplarım. Ölçülerimi zorlamıyorsa ve bir yararı varsa o zaman söylerim.
Sözün israfı da, israftır. Belki de, en büyük israflardandır.
İtiraf ediyorum başım bağlı. Hem de çok sıkı sıkıya bağlı.
Tutkulu bir tutukluyum ben. Özgür değilim. Sorumluluklarım var. Yara, bere almadan dönebilmeliyim.
Hasarsız olmalıyım, olabildiğince.
Başım bağlı benim. Muaf değilim. Bırakamam yükümlülüklerimi. Görmezden gelemem. Adam sende diyemem. Aldırmazlık yapamam, aldırırım.
Başım bağlı benim anlattım size.
İstediğim gibi olamam ben, istendiği gibi olmalıyım.
Zamanı istediğim gibi kullanamam, ölçülerine göre kullanmak zorundayım. Tayin edilen prensipler çerçevesinde ancak harcayabilirim onu.
Tüketirken zamanı, kendimi tüketemem. Dağıtamam.
Bir daha ifade edeyim, edeyim ki bilinsin diyerek sürdürdü konuşmasını.
Ateşin bir konuşmaydı. Kelimeler alev saçıyor gibiydi. Gözler çakmak çakmaktı.
Sanılanın aksine başının bağlı oluşundan şikâyeti yoktu. Memnundu.
Mutluydu da.
Her zaman olduğu gibi yine iç konuşmam devreye girdi. Zihnimin zembereği döndü de döndü. Yaşına başına bakıp bu vurguyu abartılı bulmuştum. Elbette başın bağlıdır. Bu yaşa geldin. Evlendin, barklandın. Başka türlüsü nasıl olacak ki zaten şeklinde sıraladım sorularımı.
İşte tam bu sırada cümlelerin hası, esası geliverdi.
Ben dedi, hakikatin tutkunuyum. Onun tutuklusuyum. Başım ona bağlı. Gönlüm onla rabıtalı. İstikâmetim ona ayarlanmış.
Zemini buna göre tespit ederim, zamanı buna göre planlar, ölçer, biçerim. Eksiği, fazlayı bu terazide tartarım.
Sözün uzunluğunu, kısalığını, edilip edilmemesi gerektiğine gerçeğin ölçülerine vururum.
Benim nişanım odur. Nişanlım odur. Nikâhım hakikatimledir.
Gerçeğime bağlıyım. İkrarımı ona verdim. Ahdimi bozmam, bozmadım. Sizde bozmayın.
Niyaz kelebekleri uçuştu içimde… Hepsinin dilinde de binlerce âmin vardı.
21.11.2018