YÜKÜN nedir diye sordum. Cevahir dedi.
İnandım.
Işıl ışıldı gözleri. Bakışlarıysa bir başkaydı gerçekten.
Kısa bir tereddüt geçirdim. O mu cevahiri taşıyordu yoksa cevahir mi onu?
Bilemedim.
Sonra dedim ki kendime, ne fark eder?
Mühim olan sonuç değil mi?
Gözlerin ışıltısı, bakışın berraklığı, yüreğin ferahlığı, aklın parlaklığı olduktan sonra ne fark eder?
Etmezdi hakikaten.
Gel gör ki, sormadan edemedim yine de?
Sen mi cevahiri taşıyorsun, yoksa cevahir mi senin?
Mütebessimdi.
Hiç fark etmez dedi.
Biz, birbirimize ağır gelmeyiz ki!
Çünkü ikimizde birbirimizin cevahiriyiz.
Yürek seferimiz var bizim, birbirimize.
Bende onun cevheri, onda benim cevherim var.
Sonuçta hepsi taş demeyesin.
Bizim cevahirimiz taştan öte.
Candan öte.
16.12.2017