HER konunun bir eğitimi var. Hele günümüzde her küçük maharetin sertifikalandırıldığını biliyoruz.
Ne kadar çok eğitime, kursa katılıp belge alınmışsa o kadar iyi, o kadar bilgisin demektir.
Genel yaklaşım bu yönde. Teşvik de görüyor.
Yapılmasın mı? Yapılsın elbette, bir diyeceğimiz yok. Tahsilin elbette yararı var.
Şurayı kaçırmamalıyız ki, ilim, beceri tahsilleri, yetenek geliştirme çabaları yeterli mi, değil mi? Buna bakmalıyız.
Eskilerin kemâlât dedikleri olgunluk tahsil etmeye ihtiyacımız yok mudur?
Siz ne düşünüyorsunuz bilmiyorum ama benim görüşüm her zamankinden daha fazla olduğu yönünde.
Mesleğinde uzmanlık elde etmiş ama görgü kuralları konusunda sıfır alan birisiyle arkadaş olabilir misiniz?
Dost olabilir misiniz? Sevebilir misiniz onu?
Ortak olabilir misiniz, birlikte bir yatırımı göze alabilir misiniz?
Her türlü tahsili başarıyla bitirmiş ama kâmil olma noktasında sınıfta kalmış biri ile yola çıkabilir misiniz? Yoldaşlık edebilir misiniz?
Sır emanet edebilir misiniz mesela? Kendinizi güvende sayabilir misiniz?
Kemâlât noksanı olan birinden iyi bir baba, müşfik bir anne portresi çıkar mı? İyi ilişki kuran ve bunu sürdürebilen bir eş olabilir mi? Ego dağlarından huzurun düz ovasına inilebilir mi onunla?
Tahsil-i kemâlât yapmamış biri ile diyelim ki bu saydığımız hususları yaptınız. Problemsiz sürdürmek mümkün müdür?
Her şeyi en ince ayrıntısına kadar öğrenirken, zaman ve imkân harcarken olgunluk eğitiminden uzak kalmamız dünyamızı zindan etmekten başka bir anlam taşımıyor aslında.
Bilginin güzeli lazım bize. Ahlakın zirvesi gerek bize. İçimiz fazilet ve iyilikler şehri gibi olmalı. Hak namına, güzellik namına ne aranırsa orada bulunmalı.
Edebin, terbiyenin, görgünün yüceliğinde bir hayat sürmeliyiz.
Bu ise dengede olmakla mümkün.
Aşırılıkların olgunluk tahsili ile olması gereken seviyeye getirilmesi ve bunun devam ettirilmesiyle güzelleşebilir yaşadığımız hayat.
Ümitsizliğe düşmeye gerek yok. Nereden başlarsak kâr!
26.10.2018