“HAYATI paylaşman yetmez” diyerek söze girmiş çok önemli şeyler söylemiş sonuna da bu cümleyi iliştirivermişti. Derin bir okuması olduğu belliydi. Sıradan görünmeye çalışıyordu ama söyledikleri kalbini ele veriyordu. Bunu fark ettiğimde geçip gitmek yerine oturup dinlemeyi yeğlemiştim.
İyi ki öyle yapmışım. Başka bir bakış açısı kazandım.
Önlü arkalı olmamız yetmezmiş. Yan yana bulunmamız kâfi değilmiş. Yedip içtiğimizin ayrı olmaması bunu sağlamazmış. Esas mesele “Anlam paylaşımı” imiş.
Bunun için ilk adım kimseyi hiçbir şekilde ötekileştirmemek gerekiyormuş. Bu konu halledilmeden asla doğru iletişim sağlanamazmış.
Yolumuz anlamaktan geçmeliymiş. Anlarsak benzerliği arttırabiliriz ancak. Yoksa karşılıklı kılıçların çekilmesi ve ego savaşları kaçınılmaz olurmuş.
Her birimizin kafasında küçük yaşlardan itibaren oluşan ayrı ayrı şemalar varmış. Duyduklarımızı buna göre doğru veya yanlış şeklinde sınıflandırıyormuşuz. Oysa hem kabul hem de ret edişlerimizde sorgulamayı elden bırakmamalıymışız. Neden kabul veya reddettiğimizi gerekçelendirmemiz gerekiyormuş.
İnsanı, düşüncesi kabul edilmezse bile anlaşılması rahatlatıyormuş. Değer de katıyormuş ayrıca. Seni anlıyorum ama şu sebeplerle sana katılamıyorum diyebilmek hem kişinin kendisi açısından bir cesaret hem de diğeri açısından önemsenme manasına geliyormuş.
Geçip gitmemekle ne iyi etmişim. Durup dinlemek benim hayatımda hep kazandırmıştır. Açıp defterime şunları yazdım.
Hadi gel anlam paylaşımı yapalım. Birlikte geceyi dinleyelim. Yıldızlara selam gönderelim. Ay ışığına beraber bayılalım. Güneşi birlikte uyandıralım. Anlam paylaşımı yaparak geleceğe taşıyalım kendimizi.
Buna hakkımız var. Hakkın var buna, hakkım var.
Biricik kalalım ikimizde ama birinci olmak gibi bir anlamsızlığa düşmeyelim.
16.12.2019