KARŞILIĞIM VAR MI?
NEREDEN aklıma düşmüştü? Ne zamandır bu sorunun pençesinde kıvranıp durdum inanın hatırlamıyorum.
Yine soruların kıskacındaydım sanırım.
Güneş bana güneş gibi gelmiyor, bahar tadını tuzunu üzerimden çekmiş gibiydi.
Önümde bir o yan bir bu yana zıplayın duran serçeyle bile ilgilenmedim.
Çocukluğumun en sevimli ve nerede görsem tüm dikkatimi verdiğim bu şirin varlık bile ilgi alanıma girememişti bugün.
Demek ki, gerçekten soruların girdabındaydım.
Muhabbete başlamak üzere nefes çekmiş içinden besmeleyi de söyleyivermişti belki de bilmiyorum. Tam bu sırada istemsiz olarak bu cümle çıkıverdi dudaklarımın arasından. “Bir karşılığım var mı sende?”
Utandım sonradan…
Bunu nasıl sorardım, bu cüret nasıl olabilirdi vs, vs… yedim durdum kendimi.
Çıkmıştı işte dilimden. Geri çekmek imkânsızdı.
Baktı uzunca ve bendeki karşılığının ne önemi var imanım dedi. Mühim olan hepimizin hakikatteki karşılığımızdır.
Orada sıfır çekmişsek eğer diğer karşılıkların ne gibi bir artı değeri olabilir ki?
Susmak bana düştü yine.
Düşündüm üzerinde epeyce. Ne kadar haklı dedim usta.
Gerçekte nereye tekabül ediyoruz, aşkta, muhabbette, fedakârlıkta, kendimizi anlama ve idrak yolunda yürüyüşümüzde nereye denk geliyoruz.
Ya cesarette?
Buralarda karşılığımız ne?
Sanırım doğru aynalara bakmak ve kendini seyretmek nasiplerin en şükredilesi olanlarından!
Şükürler olsun!
11.10.2018