AYAKLARI yere basmıyordu. Kendini her zaman herkesten özel ve önemli görüyordu. Her nasılsa benimle arkadaş olmuştu ama arkadaşlarını seçmekte, oturup kalktığı kişileri ve semtleri tercih etme hususunda seçkinci bir tavra sahipti. Cevherini iyi gördüğüm için bu tavrına üzülüyordum. Birkaç defa konuyu açmıştım ama ikna edici olamamıştım.
Diğer türlü bir davranışa girerse sınıfına uygun davranmış olmayacağını ve bulunduğu bilinçten düşeceğini ifade ederek sizde de seçkinler var, neden üstüme geliyorsun dedi.
Nereden çıkardın bunu dedim. Sizde şeyhler yok mu, mirler yok mu, pirler, dedeler yok mu dedi. Hatta peygamberler seçkin değil mi diye kallavi bir suali önüme bırakıverdi.
Şamar yemiş gibi oldum. Sendeledim. Sadece, onlar seçkin değil seçilmiş diyebildim.
Gel seni sözleri seçkin ama hali tavrı harabat olan birine götüreyim dedim. Razı oldu. Şaşırdım ama bir o kadar da mutlu oldum.
Gittiğimizde yüce kitabımızın entelektüel bir dil ile değil dönemin yaşayanları tarafından anlaşılıp uygulanabilecek bir üslûp ile geldiği meselesi konuşuluyordu.
Anlamın derin ve yüksek olması ile kullanılan lisan aynı şey demek değildi demek ki. Konuşmacı vahiy yukarıdan geldi ama insanlara yukarıdan bakmadı. Anlamayacakları şeylerden bahsetmedi. Günlük hayatlarına ve yanılgılarına dair meseleleri gayet anlaşılır biçimde ifade etti. Seçkinci bir tavra girmedi.
İçimden tam da konuştuğumuz konuya isabet etti diye düşünürken gelen son cümleler de bir o kadar dikkat çekiciydi.
Peygamberimiz seçkinci değildi. Halk arasında dolaşırdı. Aç kalırdı. Mescide tuğla taşırdı. Dışarıdan gelenler peygamberimizin kim olduğunu sormadan bilemezlerdi. Dâvet ettikleri arasında dönemin ezilenleri, horlanmışları, köleleri, vardı.
Ve bir de kelimeyi şahadette bizler peygamberimizin peygamberliğinden evvel kul oluşuna şehadet ederiz.
Sohbetten çıktık ama bu konuyu bir daha hiç konuşmadık. İhtiyaç kalmamıştı çünkü. Yürüdük gece boyu. Sahilde tabureye oturup karton bardakta çay içtik, yıldızları seyrettik.
Ayrılırken sarıldık sıkıca.
28.08.2019